jueves, 28 de junio de 2012

Poesía Visual | Claudia Quade Frau

Poesía Visual | Claudia Quade Frau
crisis, diseño

Nova sección na Revista Atenea: ESPAZO ATENEÍSTA


O Ateneo Ferrolán, pon á vosa disposición a Revista "ATENEA" nunha nova sección que chamaremos ESPAZO ATENEÍSTA, onde as socias, socios e a cidadanía en xeral teñan unha canle de expresión libre para todas as artes: poesía, narrativa, pintura, fotografía, debuxos, poesía visual, gravados, artigos, críticas... para que enviedes unha colaboración de máximo 1.000 caracteres en idioma galego que, de ser seleccionada, sairá publicada na nosa publicación. Ven sendo unha continuación do xa comezado na nosa revista, pero agora terá unha sección fixa.

De estar interesado/a, ponte en contacto con nós ou envíanos por correo electrónico a túa proposta facendo constar o teu nome, enderezo e contacto antes do 30 de xuño de 2012.

LEER MAS 

Un lugar de encontro para a cultura.
Ateneo Ferrolán, fundado en 1879.
www.ateneoferrolan.org

e-mail: secretaria@ateneoferrolan.org | Telf.:  +34 981 357 970 | 
Dirección Postal: Rúa Magdalena 202-204. CP.15402 | FERROL (A Coruña) 

BLOG: http://ateneo-ferrolan.blogspot.com/

Tamén no Facebook: http://www.facebook.com/pages/Ateneo-Ferrolan/134569549934117
Faite soci@! Colabora con nos!
Para axudas e aportacións económicas:
C.c. en NovaGaliciaBanco, titular: Ateneo Ferrolán
2080.5198.16.3040012213

domingo, 24 de junio de 2012

Manifiesto tal vez, de VICENTE HUIDOBRO

Manifiesto tal vez
Manifiesto tal vez
    Nada de caminos verdaderos y una poesía escéptica de sí misma.
    ¿Entonces? Hay que buscar siempre.
    Mis nervios, dispersos en estremecimientos, sin guitarra y sin inquietud, la cosa concebida así lejos del poema, robar la nieve al polo y la pipa al marino.
    Algunos días después me di cuenta: el polo era una perla para mi corbata.
    ¿Y los Exploradores?
    Se habían transformado en poetas y cantaban de pie sobre las olas derramadas.
        ¿Y los Poetas?
    Se habían transformado en exploradores y buscaban cristales en las gargantas de los ruiseñores.
    He aquí por qué Poeta equivale a Vagabundo sin oficio activo, y Vagabundo equivale a Poeta sin oficio pasivo.
    Sobre todo, es preciso cantar o simplemente hablar sin equívoco obligatorio, sino con algunas olas disciplinadas.
    Ninguna elevación falsa: sólo la verdad, que es orgánica. Dejemos el cielo a los astrónomos, las células a los químicos. El poeta no es siempre un telescopio que se puede cambiar en su contrario, y si la estrella se desliza hasta el ojo por el interior del tubo, ello no se debe a un ascensor sino más bien a una lente imaginativa.
    Nada de máquinas ni de moderno en sí. Nada de gulf-stream ni de cocktail, pues el gulf-stream y el cocktail ya son más máquinas que una locomotora o una escafandra, y más modernos que Nueva York y los catálogos.
    Milán... Ciudad ingenua, fatigada virgen de los Alpes, pero virgen no obstante.

Y El Gran Peligro Del Poema Es Lo Poético
    Yo os digo, entonces: busquemos en otros sitios, lejos de la máquina y de la aurora, y tan lejos de Nueva York como de Bizancio.
    No agreguéis poesía a lo que ya la tiene sin necesidad de vosotros. La miel sobre la miel da asco.
    Dejar secarse al sol el humo de las fábricas y los pañuelos de los adioses.
    Poned los zapatos al claro de luna y después hablaremos de ello, y, sobre todo, no olvidéis que el Vesubio, a pesar del futurismo, está lleno de Gounod.
    ¿Y el imprevisto?
    Sin duda, podría ser algo que se presentara con la imparcialidad de un gesto nacido al azar y no deseado, pero está demasiado cerca del instinto y es, por tanto, más animal que humano.
    El azar conviene cuando los dados dan cinco ases o al menos cuatro reinas, Pero salvo estos casos debemos excluirlo.
    Nada de poemas tirados a la suerte; sobre la mesa del poeta no hay un tapete verde.
    Y si el mejor poema puede hacerse en la garganta, es porque la garganta es el justo medio entre el corazón y el cerebro.
    Haced poesía, pero no alrededor de las cosas. Inventadla.
    El poeta no debe ser más instrumento de la naturaleza, sino que ha de hacer de la naturaleza su instrumento. Es toda la diferencia que hay con las viejas escuelas.
    Y he aquí, ahora, que el poeta os aporta un hecho nuevo, muy simple en su esencia, independiente de cualquier otro fenómeno externo, una creación humana, muy pura y trabajada por el cerebro con paciencia de ostra.
    ¿Es un poema, o tal vez otra cosa?
        Poco importa.
    Poco importa que la criatura sea niña o niño, abogado, ingeniero o biólogo, con tal que sea.
    Es algo que vive y perturba, aunque en el fondo permanezca muy calmo.
    Tal vez no es el poema habitual; pero es, al menos.
    Así, primer efecto del poema, transfiguración de nuestro Cristo cotidiano, trastorno ingenuo, los ojos se agrandan al borde de las palabras que se deslizan, el cerebro desciende al pecho y el corazón sube a la cabeza, sin dejar de ser corazón y cerebro con sus facultades esenciales; en fin: revolución total. La tierra gira al revés, el sol sale por occidente.
        ¿Dónde estáis?
        ¿Dónde estoy?
    Los puntos cardinales se han perdido en el tumulto, como los cuatro ases de un naipe.
    Luego amamos o repudiamos, pero la ilusión ha tenido sillas cómodas, el hastío ha encontrado un buen tren y el corazón ha vertido su frasco de olores inconscientes.
    (El amor y el repudio carecen de importancia para el verdadero poeta, pues sabe que el mundo avanza de derecha a izquierda y los hombres de izquierda a derecha. Es la ley del equilibrio.)
    Después, es mi mano la que os ha guiado, la que os ha mostrado los paisajes queridos y hecho nacer un arroyo de un almendro sin necesidad de darle un lanzazo en el costado.
    Y cuando los dromedarios de vuestra imaginación quisieron dispersarse, yo los detuve en seco, mejor que un ladrón en el desierto.
    ¡Nada de paseos indecisos!
    La bolsa o la vida.
    Esto es neto, claro. Nada de interpretaciones personales.
    La bolsa no quiere decir el corazón, ni la vida los ojos.
    La bolsa es la bolsa y la vida es la vida.
    Cada verso es el vértice de un ángulo que se cierra, no la punta de un ángulo que se abre a todos los vientos.
    El poema, tal como aquí se muestra, no es realista sino humano.
    No es realista, pero se hace realidad.
    Realidad cósmica con atmósfera propia y, seguramente, con tierra y agua, como agua y tierra tienen todos los mundos que se respetan.
    No hay que buscar en esos poemas el recuerdo de cosas vistas, ni la posibilidad de ver otras parecidas.
    Un poema es un poema, tal como una naranja es una naranja y no una manzana.
    En él no hallaréis cosas que existen de antemano ni contacto directo con los objetos del mundo externo.
    El poeta no imitará más a la naturaleza, pues no se da el derecho de plagiar a Dios.
    Allí encontraréis lo que nunca habéis visto en otra parte: el poema. Una creación del hombre.
    Y de todas las potencias humanas, la que más nos interesa es la potencia creadora.

Manifestos | Redes Escarlata

Manifestos | Redes Escarlata
Diante da situación degradante das organizacións políticas e sociais que, agás escasas excepcións, están incorporadas ao sistema neoliberal, facemos un chamamento ás persoas críticas con este estado de cousas para integrármonos nun colectivo soberanista de intervención social e política, constituíndo unha ASOCIACIÓN SOCIO-CULTURAL ou barco de pedra, chamada REDES ESCARLATA.
Somos de esquerdas e sostemos que nestes tempos de mudanza tecnolóxico-financeira a sociedade segue estando dividida en clases.
Non temos máis horizonte que a soberanía dos cidadáns, dos traballadores e das nacións.
Non renunciamos aos principios inalienábeis que constitúen a verdadeira democracia (ata o fondo, subversiva, progresista): o dereito á igualdade real, a xustiza, a fraternidade e a liberdade das multitudes.
Nada nos é alleo, todo nos compete. Teimamos en intervir en temas políticos, sociais e culturais dos nosos Terra e Tempo.
Renegamos da globalización neoliberal e defendemos a solidariedade internacional.
Renegamos do imperialismo e defendemos a autoderminación.
Renegamos da caridade institucional, cos seus exércitos humanitaristas, ONG, lavado de conciencias…, e defendemos o internacionalismo.
Fronte ás presentes autonomía e monarquía, autodeterminación e futura República Galega.
Fronte ao bilingüismo harmónico, normalización lingüística: a nosa expresión escrita asumirá a normativa vixente.
Fronte á alienación e ao simulacro, cultura.
Fronte ao discurso xenófobo, radical antirracismo, fraternidade cos economicamente incorrectos.
Fronte á expropiación privatizadora, sector público galego.
Laicismo fronte á confesionalidade subvencionada.
Pluralismo informativo fronte ao pensamento único ou pensamento cero.
Contrainformación fronte ao discurso dominante.
Queremos que se respecte o exercicio dos dereitos políticos e non se fomente o terrorismo de Estado. Manifestámonos pola liberdade e a solidariedade con tódolos pobos insurxentes. A solución ao conflicto en Euskal Herría pasa pola negociación entre o Estado e as forzas soberanistas vascas.
Queremos unha organización territorial galega que remate coa administración tutelar de Hespaña. Queremos bisbarras e parroquias, non provincias.
Temos por galego o territorio lingüístico e cultural das comarcas estremeiras (Eo-Navia, Bierzo Occidental e As Portelas) e do val do Ellas. Estamos especialmente abertos á lusofonía.
Queremos un ensino nacional galego.
Asumimos o compromiso de defender:
- a loita das mulleres, o fluír do suxeito feminino/feminista que atravesa as fronteiras vencéndoas, deconstruíndoas e, asemade, afirmando a súa multiplicidade (políticas de emprazamento);
- a concepción do planeta coma un todo;
- a razón da saúde e da ecoloxía contra a tolemia do capitalismo depredador;
- a viabilidade dos nosos sectores productivos;
- a dignificación das condicións de traballo, con especial atención á mocidade;
- a integración respectuosa dos inmigrantes e dos emigrantes retornados;
- a liberdade non autoritaria de opcións sexuais.
O fascismo non medra só nas toldadas augas do totalitarismo, senón tamén nos plácidos areais da democracia formal e o liberalismo.
Escolleremos sempre a posibilidade de vivir tódalas descubertas: o pracer da innovación, o desexo non coutado, a vida como subversión. A Revolución é unha tarefa práctica. Non é unha elección: é unha necesidade. A nosa determinación é realizala
Xa é hora.
Compostela, abril de 2001

viernes, 8 de junio de 2012

MANIFESTO CONTRA LA ACTITUD DO RESPONSABLE DE CULTURA


Diario de Ferrol-2012-06-08-013-c7a57593



Protesta do tecido asociativo ferrolán contra o labor da Concellería de Cultura

Aínda que nas últimas semanas unha boa parte das asociacións culturais máis significativas de Ferrol levaban rumiando o seu malestar, unha parte delas deu onte un paso adiante para manifestar o seu rexeitamento á política cultural do Concello, personalizada na figura do edil Reyes García. 
Fronte ao Teatro Jofre as asociacións Fuco Buxán, Bartoleta, Lendo Poesía (Poesía Salvaxe), Ateneo Ferrolán, Amigos do Teatro Jofre, Asociación López Bouza, Fundación Artabria, A Revolta de Trasancos, Colectivo Opaíí, Lefre de Caldereta, Club de Prensa, Maquinarias Teatro, Max Teatro, Estudio N+1, asociación O Maxolo e Liceo Rubia Barcia presentaron un manifesto no que acusan ao edil Reyes García da rotura de diálogo co tecido asociativo da cidade e da necesidade de contar cun técnico de cultura, como sucede en todas as cidades galegas e no propio Ferrol ata a chegada do actual equipo de goberno.

No momento da lectura do manifesto, Guillermo Ferrández, da asociación Lendo Poesía, sinalou que daban este paso porque “despois dun ano de relacións coas asociacións, o diálogo resulta imposible, nunha cidade cunha tradición cultural que esta Concellería quere situar á marxe cunha política de desprezo a quen fai cultura desde a base”.

Comunicado > Polo que respecta ao duro manifesto asinado polas citadas entidades, sinálase: “É por todo isto polo que se nos fai intolerábel a caprichosa deriva cultural da que fai a Concellería de Cultura da nosa cidade e, obrando en consecuencia, o conxunto das asociacións culturais de Ferrol manifestamos a nosa preocupación pola inusual incompetencia do edil de Cultura á hora de desenvolver unha política que recolla o sentir da cidadanía representada en grande medida polas diferentes asociacións culturais de sobrada e recoñecida traxectoria na nosa cidade. O intento do concelleiro de desprestixiar o tecido asociativo cultural ferrolán non é máis que unha manifestación da profunda ignorancia dun home que non sabe trazar as liñas mestras do camiño da cultura na nosa cidade e tenta facer valer o lema despótico de que ‘a cultura son eu’”. 
A continuación, o manifesto reclama a recuperación da figura do técnico de cultura: “O profundo deterioramento das relacións entre o asociacionsimo cultural e o edil fai necesaria a figura dunha persoa técnica, que facilite o diálogo e sexa quen de canalizar as distintas inquedanzas culturais da cidadanía. De non seren así, pensamos que a rotura poderá seren definitiva e daríase o caso, por vez primeira na democracia, que un goberno municipal non escoitase o sentir popular á hora de deseñar a súa política cultural. Esiximos a restauración do diálogo das asociacións co Concello a través dun tecnico e reprobamos a conducta antidemocrática impropia dun concelleiro que oculta a súa incapacidade detrás de xestos autoritarios”. 
Ante membros das asociacións convocantes e periodistas, Ferrández finalizou a lectura criticando a situación que segundo el se está a vivir na cidade “lamentando feitos antidemocráticos como o vivido recentemente na Biblioteca Central cun usuario desaloxado pola Policía, ou a multa posta a membros da Fundación Artabria cando lle estaban a facer unha homenaxe a Carvalho Calero fronte a súa casa natal”.


por Xosé María Dobarro, en Diario de Ferrol
Na mañá de onte acudín á entrada do Teatro Jofre para escoitar a lectura do “Manifesto das Asociacións Culturais de Ferrol”, asinado por ducia e media delas, documento co que, unha vez escoitado e lido de vagar, coincido basicamente. Como desde hai moitos anos estou afastado do asociacionismo cultural ferrolán –no que a directivas se refire– ignoro as razóns polas que non asinaron o manifesto algunhas agrupacións. Se cadra hai máis, pero boto en falta o respaldo de “Toxos e froles”, “Sociedad Filarmónica Ferrolana”, “Sociedad Artística Ferrolana” e “Medulio”. Entendo que a cuarta non figura por carencia de vida e as tres primeiras por afinidade ideolóxica co goberno, ese que, na súa política do diálogo de ordeno, mando e fago saber, permite que “presuntamente” se saquen a labazadas dignos e educados usuarios das bibliotecas. Exceso de celo á marxe, quen ten a culpa de que poidan pasar estas cousas son os de arriba. Se non nos ensinan educación, se non sabemos comportarnos, pouco hai que facer. O señor Wert, o tesoiras da educación, que case parece un mago na arte do birlibirloque, anda coa supresión da educación para a cidadanía –a besta negra de toda a reacción ultracatólica– para sustituíla por outra materia que, dixo, non sexa “susceptible de adoctrinamiento ideológico”. Será porque ese xa o poñen directamente eles, ou ¿que outra cousa son, senón, as materias de relixión? Todo apunta a que os nosos mandóns, tan “ilustrados” eles, non viron, nin polo forro, obras cumes da narrativa universal contemporánea, v.g., El siglo de las luces do excelso Carpentier. Élles así, ¿que lle imos facer?

Dosier de Prensa da comparecencia ante os medios

DIARIO DE FERROL
LA VOZ DE GALICIA

MANIFESTO:
Ante a actitude despreciativa e de rexeitamento, mostrada polo Concellal de Cultura, Manuel-Reyes García Hurtado, hacia as distintas Asociacións Culturais de Ferrol, concedendo entrevistas a horas intempestivas (7:00 e 8:00h) e mostrando, en ditas entrevistas, unha actitude nada dialogante, todo o contrario ao que debería ser nún cargo político elexido democráticamente pola cidadanía, as Asociacións Culturais de Ferrol, de tódolos ámbitos da cultura, vímonos obrigados a facer unha autoconvocato-ria de reunión, a que asistiron a case totalidade das asociacións locais, para tratar sobre este tema. En dita reunión, todos os presentes, coíncidiron no mesmo análisis.
É polo que nesa reunión, acordouse elaborar un Manifesto de repulsa da política cultural municipal e que sería sometido á corrección das distintas asociacións e posteriormente apoiado e firmado pola gran maioría.



MANIFESTO DAS ASOCIACIÓNS CULTURAIS DE FERROL 


Considerando a cultura, e máis en tempos escuros como os que estamos a 
vivir, como 0 medio polo cai as persoas e os pobos que habitan o mundo fan 
posíbeis os días. 
Considerando que só através da cultura e' posíbei enchermos de sentido a 
vida, achamos absolutamente evidente o papel esencial das Asociacìóns 
Por iso cumpre te-las en conta, respeitá­las, consìderá­las á hora de 
deseñar a vida cultural, neste caso dunha cidade, deseño que xamais poderá ser 
somente um traballo burocrático, falando da vida como falamos, e sempre 
enraízado na base desta sociedade. 
Isto  poden levar a cabo as Asociacións Culturaìs. 
É por todo isto, polo que se nos fai intolerábel a caprichosa deriva cultural 
da que fai gala a Concellería de cultura da nosa cidade, e obrando en 
consecuencia, o conxunto das asociacións culturais de Ferrol manifestamos a 
nosa preocupación pola inusual incompetencia do edil de cultura, á hora de 
desenvolver unha política cultural que recolla o sentir da cidadanía, representada 
en grande medida polas diferentes asociacións culturais de sobrada e recoñecida 
traxectoria na nosa cidade. 
O intento do concelleiro de desprestixiar 0 tecìdo asociativo cultural 
ferrolán non é máis do que unha manifestación da profunda ignorancia dun home 
que non sabe trazar as  mestras do camiño da cultura na nosa cidade e 
tenta facer valer o lema despótico de que “A Cultura son eu”. 
A cultura cidadá fai parte dos sinais de ìdentidade dun pobo e através dela 
conservan-se en moìtos casos as tradicións e os costumes do mesmo. Por iso a 
desconsideración e o desprezo da concellería de cultura cara as nosas actividades 
é ben preocupante e Iamentábel. 
O profundo deterioramento das reiacións entre o asociacionismo cultural e 
0 edil de cultura fai necesaria a figura dunha persoa técnica en cultura, que 
facilite 0 diálogo e sexa quen de canalizar as distintas inquedanzas culturais da 
cìdadanía. 
De non ser así, pensamos que a ruptura poderá ser deñnitiva e daría-se o 
caso, por vez primeira na democracia, que un goberno municipal non escoitase o 
sentir popular á hora de deseñar a sua política cultural. 
Esiximos, portanto, a restauración do diálogo das Asocìacións co Concello 
através de técnicas/os en cultura e reprobamos a conducta anti-democrática, 
imprópria dun concelleiro, que oculta a súa incapacidade por trés de xestos 
autoritarios que sen dúbìcla, avergoñan a quen os escoitar. 
Non obstaculizar as súas iniciativas, facilitar os medios e os instrumentos 
necesarios para facer realidade os proxectos é umha das funcións que as 
ìnstitucións deben asumir. Manter un diálogo permanente, escoitar-nos. 
Estes e non outros son os motivos deste manifesto que asinamos as 
asociacións da cidade de Ferrol que a seguir detaliamos: 

  • ASOCIACIÓN Fuco BUXÁN 
  •  
  •  
  • ASOCIACIÓN BARTOLETA 
  •  
  •  
  • ASOCIACIÓN LENOO POESÍA (POESÍA sAL\/AXE) M 
  •  
  •  
  • ATENEO FERROLÁN ASOCIACION AMIGOS DO TEATRO JOERE 
  •  
  •  
  • ASOCIACION LOPEZ BOUZA 
  •  
  •  
  • FUNDAQOM ARTÁBRIA Asoc1Ac1óN CULTURAL  
  •  
  •  
  • A RE\/oLTA DE TRAsANcos 
  •  
  •  
  • coLEcT1vo  - Ràdio Fiuspim 
  •  
  •  
  •  CULTURAL LEFRE DE CALDERETA 
  •  
  •  
  • CLUBE DE PRENSA  
  •  
  •  
  • MAQUINARIAS TEAT 
  •  
  •  
  • ASGCIACIÓN TEATRAL MAX TEATRO

martes, 5 de junio de 2012

CUADRO PARA PEINAR

 
cuadro para peinar

sucumbía una y otra vez a la pereza
de acicalar la ausencia que la pared criaba.
Jamas odio aquella ventana intacta
que sin tenerle en cuenta 
revoloteaba a sus espaldas.

domingo, 3 de junio de 2012

Filipa Leal

Poesía nómada: OPORTO, Filipa Leal

Douro

Não sei se prefiro o rio
ou o seu reflexo nas janelas espelhadas.

De um lado
os barcos ancorados, do outro lado:
barcos — na imediata memória das âncoras.
Deste lado, o porto, ou o cais,
contracenando com a sua própria inexistência
daquele lado.

Existirá aquele rio nos espelhos?
Poderá este subsistir sem as janelas?

Sou dourada como os peixes que te
desabitaram. E, do outro lado, sou
desabitada.

                          Filipa Leal
Talvez os Lírios Compreendam, Porto: Cadernos do Campo Alegre / 8, 2004

POR UMA LUZ REAL
A rapariga debaixo da luz verde
da árvore
parecia usar a máscara disforme
dos pesadelos.
Era uma imagem nítida,
quase branca.
Fumava.
Olhava-me para dentro do medo
sem rosto
debruçada, lenta, circular.
Era noite.
Eu estava na rua à tua espera.
Na rua não, no carro.
Eu estava no carro de vidros abertos
de olhos abertos
debruçada.
Mas felizmente tu chegaste
com a tua luz real (tão real)
para me interromper o pesadelo.

Filipa de Mira Godinho Grego Leal (Porto 1979) é uma escritora portuguesa
Formou-se em na Universidade de Westminster, em Londres, e concluiu o mestrado em Estudos Portugueses e Brasileiros na Faculdade de Letras de Porto, com uma dissertação sobre "Aspectos do cómico na poesia de Alexandre O'Neill, Adília Lopes e Jorge de Sousa Braga".
Jornalista cultural, fez uma breve passagem pela rádio (Rádio Nova - PÚBLICO) e foi editora do suplemento «Das Artes, Das Letras» do jornal O Primeiro de Janeiro. Actualmente, integra a equipa do programa Câmara Clara, da RTP2. Tem colaborações dispersas em vários jornais e revistas (EXPRESSO, Egoísta, MeaLibra, Os Meus Livros, Colóquio-Letras, entre outros).
Depois de um ano de formação no Balleteatro do Porto, começou a participar, em 2003, em espectáculos de poesia no Teatro do Campo Alegre, ciclo Quintas de Leitura, onde se formou o colectivo Caixa Geral de Despojos, do qual faz parte. Tem feito leituras de poesia em diversos locais do país (Centro Cultural de Belém, Fundação Eugénio de Andrade, Biblioteca Almeida Garrett, Casa das Artes de Famalicão, Casa Fernando Pessoa, Palácio de Belém, entre outros), e participado em vários encontros internacionais de escritores, nomeadamente na Galiza, em Pisa, Zagreb e Bristol. Alguns dos seus poemas foram já traduzidos para espanhol, croata, turco e búlgaro. Está representada em diversas antologias, em Portugal e no estrangeiro, e o Bando dos Gambozinos musicou um dos seus poemas, agora disponível no álbum «Com Quatro Pedras na Mão». Integra, desde 2004, os Seminários de Tradução Colectiva de Poesia Viva da Fundação da Casa de Mateus.
Em 2007, o jornal EXPRESSO colocou-a entre as 27 novas promessas portuguesas.