Coa Semana de Poesía Salvaxe quíxose inxectar vitalidade nas rúas de Ferrol, dende a consciencia da lousa anímica que supuxo para a cidade o golpe da reconversión industrial e os seus efectos diferidos por tantos anos. Un pequeno electroshock creativo empregando a ferramenta máis humilde e democrática que existe: a palabra. E un xeito de traballar a palabra acorde coa identidade de Ferrol, en sintonía coa súa propia poética (conflito e fraternidade), para dese xeito darlle singularidade á Semana e convertela nun evento único que proxectase o nome de Ferrol tanto en Galicia como no exterior.
Os destinatarios desta programación son primeiramente a comunidade de poetas que participan na Semana, sexan aqueles convidados pola organización ou todos os veciños que deciden sumarse espontaneamente a través dos micros abertos ou da implicación festiva. A continuación aqueles viandantes que se ven sorprendidos (grata ou ingratamente) por accións de guerrilla poética onde menos o esperan. E tamén a propia cidade, os espazos cotiáns da cidade, que durante a Semana se tornan máis vitais, libres e impredicibles.
EXPERIENCIA
O obxectivo da Semana de Poesía Salvaxe foi reanimar a cidade de Ferrol aplicándolle unha sacudida. Apostouse por un modelo de actividade:
– próximo ao happening, que subvertese a disposición escénica das artes;
– que acontecese en espazos cotiás da urbe (prazas, peiraos, pasos de cebra, autobuses, mercados de abasto, zonas en obras, dependencias municipais, oficinas de emprego, quioscos, bares e tabernas, comercios, barcos, telefonillos de edificios);
– aberto á participación da veciñanza (micros abertos);
– desde a poesía, como expresión cultural subordinada;
– transcendendo as fronteiras da poesía convencional (letras de cancións, texto dramatúrxico, cinema e fotografía);
– nos límites entre unha programación cultural pública e unha festa comunitaria incontrolada;
– onde confluísen artistas de distintas disciplinas e procedencias até propiciar saturación creativa e improvisación;
– no que se recuperase o sentido orixinario da poesía como canto, e do poeta como xamán e intérprete do sentir da colectividade;
– no que houbese unha selección de propostas dotadas de forza expresiva e risco escénico que transmitisen unha corrente de enerxía alegre ou alegría enérxica.
– próximo ao happening, que subvertese a disposición escénica das artes;
– que acontecese en espazos cotiás da urbe (prazas, peiraos, pasos de cebra, autobuses, mercados de abasto, zonas en obras, dependencias municipais, oficinas de emprego, quioscos, bares e tabernas, comercios, barcos, telefonillos de edificios);
– aberto á participación da veciñanza (micros abertos);
– desde a poesía, como expresión cultural subordinada;
– transcendendo as fronteiras da poesía convencional (letras de cancións, texto dramatúrxico, cinema e fotografía);
– nos límites entre unha programación cultural pública e unha festa comunitaria incontrolada;
– onde confluísen artistas de distintas disciplinas e procedencias até propiciar saturación creativa e improvisación;
– no que se recuperase o sentido orixinario da poesía como canto, e do poeta como xamán e intérprete do sentir da colectividade;
– no que houbese unha selección de propostas dotadas de forza expresiva e risco escénico que transmitisen unha corrente de enerxía alegre ou alegría enérxica.
En abril de 2017 celebrou a súa décima edición. Polo camiño colectou algún premio e diversos recoñecementos. Pero sobre todo sementou e recolleu afectos, algúns tan gozosos como os que lle brindaron Carlos Oroza ou Germán Coppini.
Ángel Campos, natural del municipio pacense de San Vicente de Alcántara, estudió en Salamanca y durante su trayectoria literaria ejerció de nexo entre la poesía y cultura portuguesa y extremeña, llegando a vivir en Lisboa.