lunes, 21 de noviembre de 2022
Do "Barzaz Breiz" á "Balada dos amantes nómades", de Claudio Rodriguez Fer
sábado, 24 de septiembre de 2022
Cuarentena. José Luís Peixoto |
CUARENTENA
José Luís Peixoto
Versión de Diana Alcaraz
Confío en que estoy aquí, rodeado por realidad
y temperatura, tengo en la boca un sabor acre,
tal vez debería beber un vaso de agua; no sé
si me es asombrosa esta verdad existencial,
aparentemente simple e inmediatamente tan hecha
de milagros, esta realidad compuesta por imágenes
a pocos metros de mí, moldes completos y
colores sin falta de luz tendrían la misma nitidez
si estuvieran reflejadas en un espejo, y sin embargo,
no me cuesta creer que estoy aquí, mi cuerpo
pesa sobre el lugar que ocupa, mi nombre pesa
sobre cada una de estas palabras, mis cejas
pesan sobre mis ojos, confío en que estoy
aquí, y por eso, confiando en la lógica, confío en que
este tiempo existe, existencia que imita el tono diario
con el que se anuncia el número de infectados y de
muertos, 295 hasta ahora, el silencio de la calle vacía
es un silbido continuo en los oídos, el aire mantiene
su talento transparente para separar las cosas.
Confío en que estoy aquí, rodeado por mobiliario,
volúmenes de poesía completa en los estantes, un perro
viejo durmiendo profundamente, té que se enfrió
hace mucho tiempo y se transformó apenas en la calma
fluctuante de su perfume, inspiro este momento con
toda la fuerza de mis pulmones, aquello que siento
es un mundo, estoy en el centro de su interior, inspiro
aquello que siento con toda la fuerza de mis pulmones,
miro hacia lo lejos, a la distancia de un mes, de un año,
pero mi mirada colisiona en un muro opaco, los ladrillos
son preguntas, los cimientos son preguntas ¿futuro?
las respuestas se averiaron como juguetes antiguos
de cuerda, o de pilas, las respuestas fueron canceladas,
vuelos cancelados hacia países que dejaron de existir.
No obstante, llegará un tiempo, rodeado por otras
certezas, y recordaré este invierno que no quería
acabar, la edad que tenía mi hijo en este momento,
la edad que yo mismo tenía, y esta experiencia que
ahora es novedad a cada segundo se irá transformando
en un increíble convencimiento. Verdaderamente increíble
es imaginar ese tiempo ahora, pero será así a la fuerza,
ese tiempo existirá con la loca arrogancia del futuro,
y toda esta sacudida será inofensiva como una lata de
fruta que pasó de la fecha de caducidad, como una
anciana que fue una mujer muy bonita, como los ojos
de esa anciana brillando todavía en medio de su rostro,
sepultados por él, como el inútil recuerdo de enero
en el epicentro ardiente de una tarde infinita de agosto.
Entonces, solo seré capaz de recordar que este perro todavía
estaba vivo porque lo refiero en el poema, este perro concreto
que ronca en un rincón de la sala y en un rincón del poema,
sus costillas llenándose y vaciándose de aire,
este perro exhausto, ladrando a veces en sueños agitados.
Confío en que estoy aquí, y, sin propósito, confiaré en
que estuve aquí, no me afeito hace más de un mes,
me transformo lentamente en otra persona.
(6 de abril de 2020)
QUARENTENA
José Luís Peixoto
Acredito que estou aqui, rodeado por realidade
e temperatura, tenho na boca um sabor acre,
talvez devesse beber um copo de água, não sei
se me espante com esta verdade existencial,
aparentemente simples e, logo a seguir, tão feita
de milagre, esta realidade composta por imagens
a poucos metros de mim, formas completas e
cores sem falta de luz, teriam a mesma nitidez
se estivessem refletidas num espelho e, no entanto,
não custa acreditar que estou aqui, o meu corpo
pesa sobre o lugar que ocupa, o meu nome pesa
sobre cada uma destas palavras, as sobrancelhas
pesam-me sobre os olhos, acredito que estou
aqui e, por isso, confiando na lógica, acredito que
este tempo existe, existência que imita o tom diário
com que se anuncia o número de infetados e de
mortos, 295 até agora, o silêncio da estrada vazia
é um apito contínuo nos ouvidos, o ar mantém
o seu talento transparente para separar as coisas.
Acredito que estou aqui, rodeado por mobiliário,
volumes de poesia completa nas estantes, um cão
velho a dormir profundamente, chá que arrefeceu
há muito tempo e se transformou apenas na calma
flutuante do seu perfume, inspiro este momento com
toda a força dos meus pulmões, aquilo que sinto
é um mundo, estou no centro do seu interior, inspiro
aquilo que sinto com toda a força dos meus pulmões,
olho para longe, à distância de um mês, de um ano,
mas o meu olhar esbarra num muro opaco, os tijolos
são perguntas, o cimento são perguntas, futuro?,
as respostas avariaram-se como brinquedos antigos
de corda, ou de pilhas, as respostas foram canceladas,
voos cancelados para países que deixaram de existir.
No entanto, chegará um tempo, rodeado por outras
certezas, e recordarei este inverno que não queria
acabar, a idade que o meu filho tinha nesta altura,
a idade que eu próprio tinha, e esta experiência que
agora é novidade a cada segundo irá transformar-se
num incrível convencimento. Verdadeiramente incrível
é imaginar esse tempo agora, mas será assim por força,
esse tempo existirá com a louca arrogância do futuro,
e todo este abalo será inofensivo como uma lata de
fruta que passou do prazo de validade, como uma
velha que foi uma mulher muito bonita, como os olhos
dessa velha ainda a brilharem no meio do seu rosto,
soterrados por ele, como a inútil memória de janeiro
no epicentro escaldante de uma tarde infinita de agosto.
Então, apenas serei capaz de lembrar que este cão ainda
estava vivo porque o refiro no poema, este cão concreto
a ressonar num canto da sala e num canto do poema,
as costelas a encherem-se e a esvaziarem-se de ar,
este cão exausto a ladrar às vezes em sonhos agitados.
Acredito que estou aqui e, a despropósito, acreditarei
que estive aqui, não faço a barba há mais de um mês,
transformo-me devagar noutra pessoa.
martes, 6 de septiembre de 2022
Justo y Pastor, de Victor M. Diez (Para mi hermano Óscar, que hoy 'incumple' 53 años)
viernes, 19 de agosto de 2022
Autotomia Wislawa Szymborska
Autotomia
Wislawa SzymborskaDiante do perigo, a holotúria se divide em duas:
deixando uma sua metade ser devorada pelo mundo,
salvando-se com a outra metade.
Ela se bifurca subitamente em naufrágio e salvação,
em resgate e promessa, no que foi e no que será.
No centro do seu corpo irrompe um precipício
de duas bordas que se tornam estranhas uma à outra.
Sobre uma das bordas, a morte, sobre outra, a vida.
Aqui o desespero, ali a coragem.
Se há balança, nenhum prato pesa mais que o outro.
Se há justiça, ei-la aqui.
Morrer apenas o estritamente necessário, sem ultrapassar a medida.
Renascer o tanto preciso a partir do resto que se preservou.
Nós também sabemos nos dividir, é verdade.
Mas apenas em corpo e sussurros partidos.
Em corpo e poesia.
Aqui a garganta, do outro lado, o riso,
leve, logo abafado.
Aqui o coração pesado, ali o Não Morrer Demais,
três pequenas palavras que são as três plumas de um voo.
O abismo não nos divide.
O abismo nos cerca.
(tradução coletiva, publicada na revista Inimigo Rumor número 10)
domingo, 24 de julio de 2022
A LETANÍA DE GALICIA /1968: Uxío Novoneyra .
A LETANÍA DE GALICIA /1968: Uxío Novoneyra .
DE tanto calar xa falo eu solo
GALICIA digo eu / un di ..............GALICIA
GALICIA decimos todos ..............GALICIA
astr´os que calan din ...................GALICIA
e saben .......................................sabemos
GALICIA da door chora ...............á forza
GALICIA da tristura triste ............á forza
GALICIA do silencio calada ..........á forza
GALICIA da fame emigrante .........á forza
GALICIA vendada cega ................á forza
GALICIA tapeada xorda ...............á forza
GALICIA atrelada queda ...............á forza
libre pra servir ....................libre pra servir
libre pra non ser .................libre pra non ser
libre pra morrer ..................libre pra morrer
libre pra fuxir .....................libre pra fuxir
GALICIA labrega ...............GALICIA nosa
GALICIA mariñeira ............GALICIA nosa
GALICIA obreira ...............GALICIA nosa
GALICIA irmandiña ...........GALICIA viva inda
recóllote da terra ................estás mui fonda
recóllote do pueblo..............estás nil toda
recóllote da HISTORIA ... ...estás borrosa
recóllote i érgote no verbo enteiro
no verbo verdadeiro que fala o pueblo
recóllote prós novos que vein con forza
prós que inda non marcou a malla d´argolas
prós que saben que ti podes ser outra cousa
prós que saben que o home pode ser outra cousa
sabemos que ti podes ser outra cousa
sabemos que o home pode ser outra cousa
/a parte en cursiva diraa o coro /
sábado, 28 de mayo de 2022
vaquero de media noche, en memoria de Pichón
Vaquero de medianoche
Vaquero de medianoche,
Mira el solitario Midnight Cowboy
Una vez sus esperanzas eran altas como el cielo
Una vez que un sueño era fácil de comprar
Demasiado pronto, sus ansiosos piernas fueron heridas
Nunca se aprenden las lecciones
solitarias de la vida
Los corazones están hechos para cuidar
El tuyo era un rebaño sin pastor
La vida está hecha para compartir
Y tu la compartiste sin esperar
El pan de cada dia
El amor es todo lo que queda al final
Y a veces es lo que nos falta
Cuando empezamos
Vaquero de medianoche,
Vaquero de medianoche
Siempre tus esperanzas eran altas
No como el cielo
Pues renegabas del rezo
que cacarea el miedo
Una vez que un sueño era fácil de comprar
Tu no esperabas
Y
Demasiado pronto, te reias del infierno
Nunca se aprenden las lecciones
y menos cuando adoras hacer solitarios
con el dia boca abajo
Los corazones están hechos para cuidar
Ya lo sabemos
Pero es dificil dejarse cuidar
y encontrar alguien que te necesite
La vida está hecha para compartir
Ya
Y no se puede vivir sin amar
Sinembargo la muerte
nos cuida hasta el final
NOS CUIDA HASTA EL FINAL
Vaquero de medianoche,
Vaquero de medianoche
Con tu pierna herida
No hay ni dios que te impida bailar
Pichón de nieve
En mis manos
Tallando un invierno en pleno mayo
Pirata sinvergüenza
Apache
Adorable canalla
Un enorme boquete en el corazón
Una explosión de ausencia
Y suena como un tiro hasta
El PAN
Que compartimos
Cuando solo nos quedaba
La risa
(Pichón, descansa en paz en la aldea de nuestros corazones)
Poema, inspirado, basado en la letra de la canción de Midnight Cowboy, John Barry y la canción de Harry Nilsson «Everybody’s talking» de Nilsson.
viernes, 25 de marzo de 2022
Paso do estreito, de Xosé Maria Alvarez Cáccamo
PASO DO ESTREITO
nós éramos de todo:
da fala e da canción das árbores figueiras
das praias sementadas de sombra e dunha luz
con que se abren as portas para fuxir do medo
lavamos a tristura nunha caixa de lata
decorada con flores e paxaros azuis
un fio de lembranzas a foto da muller
un idioma que canta e un olvido doente
para non regresar porque fuximos mortos
e o mar dentro de nós e a noite polo mar
a noite contra o vento
ali na beira agardan
exércitos armadosque non deixan pasar
e o faro ardendo alto sobre a illa das pombas
contra a illa das pombas
o vento entrando fura
a terra en corredores
secretos soterraños
as árbores quiemadas na banda do solpor
e polas rúas andan
desesperados bébedos
e mulleres profundas que preguntan ao mar
o mar era tan grande!
nós éramos todo
na noite contra o vento
a xete só di números:
trescentos afogados debaixo da cruz branca
(Colección de espellos, ESPIRAL MAIOR- A Illa Verde 1994)