lunes, 22 de octubre de 2012

TU SILENCIO

http://tusilencio56.blogspot.com.es

PIZARNIK canta desnuda

EL OJO DEL SUR / cuyo y poesía: PIZARNIK canta desnuda

 Imagen por Ryan McGinley

Cantora nocturna (A. Pizarnik)                              
Joe, macht die Musik von damals nacht...

La que murió de su vestido azul está cantando.
Canta imbuida de muerte al sol de su ebriedad.

Adentro de su canción hay un vestido azul, hay
un caballo blanco, hay un corazón verde tatuado
con los ecos de los latidos de su corazón
muerto.

Expuesta a todas las perdiciones, ella
canta junto a una niña extraviada que es ella:
su amuleto de la buena suerte. Y a pesar de la
niebla verde en los labios y del frío gris en los
ojos, su voz corroe la distancia que se abre entre
la sed y la mano que busca el vaso.

Ella canta.

Alejandra Pizarnik

Alejandra Pizarnik: la jaula se ha vuelto pájaro
Increíble cómo necesito de la gente para saberme yo.

Pero hay una manera de sentir el tiempo que odio con todas mis fuerzas porque en esos instantes u horas me odio a mí y a los demás y a todo. Después de una sesión de "tiempo odiado" apenas logro reponerme. Regreso como una enferma y tengo miedo de mi fragilidad como una enferma. Así hoy, después de cuatro horas en el Departamento de Policía donde estuve parada, esperando, con un ensayo sobre "arte revolucionario o arte imaginario", que leí como una esquimal, sin reconocer el sentido de las palabras. Luego tomé un taxi y cuando pasé por la plaza muy bella casi lloro porque sentí que también había entrado en el engranaje absurdo del trabajo y de los papeles y que me habían robado mi tiempo. Porque después de todo mi tiempo es mío y yo debiera ser dueña de gastarlo y malgastarlo según mis ganas. Quiero decir: me pasé la mañana buscando papeles justificativos para que me dejen robarme el tiempo en paz. La verdad: trabajar para vivir es más idiota que vivir. Me pregunto quién inventó la expresión "ganarse la vida" como sinónimo de "trabajar". En dónde está ese idiota.

domingo, 21 de octubre de 2012

Tres mulleres á fronte das ágoras poéticas -

Tres mulleres á fronte das ágoras poéticas - Cultura - Sermos Galiza - A Información precisa

Tres mulleres á fronte das ágoras poéticas

Co outono chega a poesía ao vivo. Poetas di(n) versos na Coruña e Picaversos en Compostela botan a andar nunha nova edición de encontro público coa poesía. Con formatos diferentes, os dous ciclos teñen, malia iso, varios elementos en común entre eles. Póñenlle voz á palabra poética, lévana á escena, conseguen a atención do público e teñan á fronte tres poetas, Yolanda Castaño na Coruña e Branca Novoneyra e Olalla Cociña en Compostela. A próxima cita, o martes 23 nos Picaversos
Olalla Cociña e Branca Novoneyra

Tres mulleres á fronte das ágoras poéticas




CARME VIDALhai 7 minutos
Olalla Cociña e Branca Novoneyra
 Poetas di(n) versos responde a un deseño persoal da dinamizadora e poeta Yolanda Castaño. Desde hai catro anos, este é o segundo no Auditorio do Ágora, convoca poetas da Galiza con outros do mundo enteiro nun ciclo que sorprende pola xenerosa resposta do público. “Este é o segredo da estabilidade do ciclo. Que a xente asiste a vivir a poesía ao vivo. Ben é certo que imos por ela”, comenta Yolanda. Cando di que “van por ela” explica que, en función do perfil das persoas convidadas dirixen a atención ao público que pode ter máis interese. Estudantes do idioma ou comunidade xaponesa se quen chega á Coruña é poeta dese país, pon por caso.

As segundas feiras -día pouco frecuentado na programación cultural- e unha por mes, Poetas di(n) versosconvoca o público para vivir a poesía e partillar do diálogo que se estabelece entre os nomes máis destacados da literatura galega para partillar cos de diversos países do mundo. “O interesante é ese encontro. Ás veces a sesión achéganos a poéticas semellantes, ás veces é o contraste o que os pon en relación”, explica Yolanda Castaño, dunhas sesións en que as persoas convidadas de fóra asisten á lectura da súa obra traducida ao galego.
O formato de Picaversos é distinto. A ágora non se atopa nun auditorio, senón nun ámbito máis informal, nun dos locais nocturnos de máis historia de Compostela, o Modus Vivendi da zona vella. Pola cidade, como pola Coruña, hai cartaces pendurados aínda anunciando a segunda edición que vén de comezar. Un paxariño de papiroflexia, deseño de Marcos Vigo, identifica o ciclo xestionado por Branca Novoneyra e Olalla Cociña, dúas poetas que viven na cidade e buscaron na noite un espazo e un tempo alternativo para compartir poesía. Nos Picaversos cada quince días, por volta das 21 horas, danse cita no Modus para escoitaren tres persoas convidadas que comparten os seus poemas preferidos. Veñen do mundo da literatura, mais tamén da música, do teatro, da maxia ou de oficios varios, e xúntanse arredor dun mesmo lema. “Naceu pola ansia de facer algo novo, autoxestionado, ocupando un espazo distinto diante dunha programación tristeira” explica Branca Novoneyra. Contan tamén coa boa resposta do público que enche o local en cada sesión, partillando con Branca e Olalla a vontade de seren partícipes do pracer de ler e escoitar a lectura. A música tende a agromar tamén nas sesións de Picaversos. “Pretende facer visible a poesía fóra do eido exclusivamente literario e ampliar o seu público”, explican. No horizonte prometen novos proxectos de difusión poética, entre outros, a Compostelá, unha iniciativa pola que entran na rede de a Parisiense e A Porteña de difundir os versos na rúa a través de carteis.
Volven Picaversos e Poetas di(n) versos co outono. Rosa Enríquez, Ania González e García, de Dios ke te Crew, inauguraron o novo curso do ciclo de Compostela. María do Cebreiro e o madrileño Carlos Pardo, coetáneos, abriron a nova edición do programa de Yolanda Castaño. As tres poetas teñen xa na carpeta as próximas sesións para o trimestre. Novoneyra e Cociña convocan os “Picaversos da casa” para o 23 de outubro con Elías Portela, María do cebreiro e Iolanda Zúñiga, de amor para o 6 de novembro, rock and roll para o 20 e o lunático no 11 de decembro. Yolanda Castaño conta con Xabier Cordal e o croata Marko Pogacar para o 5 de novembro e Enma Pedreira xunto coa francófona quebequesa Carole David, na sesión do día 10 do último mes do ano.

miércoles, 3 de octubre de 2012

El descubrimiento de Marx , de PIER PAOLO PASOLINI

madrid-poesia21

VII. El descubrimiento de Marx
(1949)
.
Yo sé que los intelectuales en su juventud sienten realmente inclinación física hacia el pueblo y creen que eso es amor. Pero no es amor: es mecánica inclinación hacia la masa.
M. Gorki 
I
Puede nacer de una sombra
con rostro de muchacha
y pudor de violetaun cuerpo que me estorba
o, de un regazo azul
¿una consciencia – sola
dentro del mundo habitado?
Fuera del tiempo ha nacido
el hijo, y dentro muere.
II
Sangre mediterránea,
alta lengua romance
y cristiana raíz
en el perfecto extraño
nacido en la estancia
de una ciudad feliz.
Tú eras irreligiosa,
bárbara, o ingenua esposa
e infante genitora.
III
Como he caído
en un mundo de prosa
si eras un gorrioncito,
una alondra y, mudo
para la historia -una rosa-
o madre jovencita
¿era tu corazón? en este 
orden manifiesto
por ti ¿el mundo me acepta?
IV
Me has transmitido en el corazón
ya adulto de un tiempo
del cual, adolescente,
busqué ardiendo de amor
las fuentes. Ah educación
conforme al prepotente
sentido de mi siglo,
sentido único, ¡eco
del Corazón preexistente!
V
Y cada día me hundo
en el mundo razonado,
despiadada institución
de los adultos – en el mundo
hace siglos varado
al sonido de un Nombre:
con él me aprisiono
en el estupendo don
que ya sólo es razón.
VI
Pero el peso de una edad
que fuerza la consciencia
y modela el deber,
cuando en mí ¿habrá
ganado la resistencia
de mi corazón ligero?
si, contigo, no tengo alma
de amor, sino ¿una llama
de leve caridad?
VII
No pensabas que el mundo
del que soy un hijo
ciego y enamorado
no fuera una jocunda
posesión de tu hijo,
dulce de sueños, armado
de bondad – pero una antigua
tierra ajena que a la vida
¿le dá la ansiedad del exilio?
VIII
La lengua (de la que resuena
en ti apenas una nota,
en el alba del dialecto)
y el tiempo (al que te dona 
tu ingenua e inmota
piedad) son las paredes
entre las que he entrado,
sedicioso y poseído,
con tus ojos mansos.
IX
¡No sujeto sino objeto
madre! un inquieto fenómeno,
no un dios encarnado
con los sueños en el pecho
¡de ansioso hijo! anónima 
presencia, ¡no desolado
yo! Me has expresado
en el misterio del sexo
a una lógica Creación.
X
Pero hay en la existencia
algo más que amor
por el propio destino.
Es un cálculo sin
milagro que aflige
o sospecha que agrieta.
¡Nuestra historia! mordida
de puro amor, fuerza
racional y divina..

SONS-NÚS

 
SONS-NÚS, es un dúo en el que la voz de Maite Dono y el contrabajo de Baldo Martínez se reúnen a partir del Jazz, el folklore, y la libre improvisación, dando lugar a un peculiar proyecto sonoro e interpretativo; donde la versatilidad y la no-definición juegan un papel importante a la hora de hablar de este proyecto. 

La voz cantada, o hablada (utilizando la poesía como vía: Uxío Novoneyra, la propia Dono, etc.) puede viajar de lo conocido a lo desconocido, y el contrabajo, también en ese viaje de riesgo, perfila música y expresión de todo el conjunto. 

Sons-Nús surge a partir de la idea de trabajar en un proyecto más intimista, dando mayor libertad a la creatividad, tras haber compartido ambos, proyectos musicales que los han acercado estilísticamente, como es el caso más reciente del Projecto Miño; donde a partir del folklore y con un lenguaje de Jazz contemporáneo se logra un nuevo espacio creativo. 

Este trabajo une a dos grandes figuras de la música ; que han ido madurando su relación artística a su paso por distintos festivales de todo el mundo. 

SONS-NÚS es su primer disco como dúo, y está dedicado al poeta Uxío Novoneyra.
 
HEIN D'IR
HEIN dír ó Pía Páxaro i a Boca do Faro
deitarme na Campa da Lucenza nun claro.
Hein d´ir á Devesa da Rogueira i a Donís
ó Rebolo á Pinza i ó Chao dos Carrís.
Hein d´ir a Lousada i a Pacios do Señor
a Santalla a Veiga de Forcas i a Fonlor.
Hein d´ir ó Cebreiro pasar por Liñares
rubir o Iribio a Cervantes i a Ancares.
Hein d´ir a Cido i a Castro de Brío
baixar i andar pola aurela do río.
Hein d´ir a Céramo cruzal´o Faro i entón
debrocar pra baixo cara Oéncia e León.
Hein d´ir a Vales i a Pena da Airexa
i a un eido solo onde ninguén me vexa.
(Uxío Novoneyra)

He de ir a O Pía Páxaro y a Boca do Faro
tenderme en A Campa da Lucenza en un claro.
He de ir a A Devesa da Rogueira y a Donís
a O Rebolo a Pinza y a O Chao dos Carris.
He de ir a Lousada y a Pacios do Señor
a Santalla a Veiga de Forcas y a Fonlor.
He de ir a O Cebreiro pasar por Liñares
subir a O Iribio a Cervantes y a Ancares.
He de ir a Cido y a Castro de Brío
bajar y andar por la orilla del río.
He de ir a Céramo cruzar O Faro y allí
coger hacia abajo para Oencia y León.
He de ir a Vales y a Pena da Airexa
y a un sitio solo donde nadie me vea.


CUMES MOUROS
CUMES mouros das aigas!
Montes do sol i a auga!
Serras!
Terras solas ó sol i as nebras!

O sol baixa
de cara como un pai a frol da braña…

Pola Lomba
polas vagoadas i os cousos da Seara
pola Serra do Rebolo
i o Carreiro do Sono
vai o José de Parada
cara Viana do Bolo e Val di Orras
rubindo e baixando costas
nun soño d´idas e voltas.

Diante e tras dil a serra longa…
(Uxío Novoneyra)

¡
CUMBRES oscuras del águila!
¡Montes del sol y del agua!
¡Sierras!
¡Tierras solas al sol y las nubes!

El sol baja
de cara como un padre a flor de braña…

Por A Lomba
por las vaguadas y cosos de A Seara
por A Devesa do Rebolo
y O Carreiro do Sono
va José de Parada
cara Viana do Bolo y Val di Orras
subiendo y bajando cuestas
en un sueño de idas y vueltas.

Delante y tras él la sierra larga…


CALAFRÍU
IBA ca alba calada
sin pararme con nada.

Fonte do Pombo caindo a fiu!

Algo ruxiu
e do meu corpo saiu
de briu
a cobra do calafriu.
(Uxío Novoneyra)

IBA con el alba callada
sin pararme con nada.

¡Fonte do Pombo cayendo a hilo!

Algo rugió
y de mi cuerpo salió
con brío
la culebra del escalofrío.

CHOVEpausiño pras sombras
chove pra baixo e pra riba.
O aire de soño en soño
a auga pinga que pinga…

Ven a noite polos eidos…
Vaise a tarde que nin xeme
decindo adeus con un xeito
que non sei nin me esquece.
(Uxío Novoneyra)LLUEVE pausado para las sombras
llueve hacia abajo y hacia arriba.
El aire de sueño en sueño
el agua gota a gota…

Viene la noche por los campos…
Se va la tarde inaudible
diciendo adiós con un gesto
que no sé ni se me olvida
.

(Traducción al español de los poemas de Uxío Novoneyra: Elva Rey)

SER DE NEVE
A neve derreteu os meus desexos
Cae en aspa e canta oh
Eras tu o meu silencio
O meu silencio

A neve aloumiñou os meus desexos
Fita longa cor leite
Voa ao vento e amañece
E amañece

Voa ao vento e amañece
Voa ao vento e voará
Neve soa son sen nada
Máis nada máis neve oh neve oh
(Maite Dono)

La nieve derritió mis deseos
Cae en aspa y canta oh
Eras tú mi silencio
Mi silencio

La nieve acarició mis deseos
Lazo largo color leche
Vuela al viento y amanece
Y amanece

Vuela al viento y amanece
Vuela al viento y volará
Nieve sola soy sin nada
Más nada más nieve oh nieve oh

TRADALAH
Muiñeira da Ribeira
muiñeira ribeirana
o tocar da muiñeira
tócocho de mala gana

Eu namoreime do vento
o vento me namorei
o vento como é lixeiro
eu sen amores quedei

Subindo pola escaleira
unha pulga me picou
collina polas orellas
¡qué bofetada levou!
¡qué bofetada levou!
Ailaleloailalalo...

O cura foi ao muiño
e caiu da ponte embaixo
acudídelle veciños
que vai polo río abaixo

Xa non fun non fun
xa non fun alá
á casa do cura
qué me quererá?
qué me quererá?
qué me vai querer?
Ten unha sobriña
que lla vaia ver

Muiñeira da Ribeira
muiñeira ribeirana
el tocar de la muiñeira
lo toco de mala gana

Me enamoré del viento
del viento me enamoré
el viento como es ligero
sin amores quedé

Subiendo por la escalera
una pulga me picó
la cogí por las orejas
¡qué bofetada llevó!
¡qué bofetada llevo!
Ailaleloailalalo...

El cura fue al molino
y se cayó del puente
acudídle vecinos
que va río abajo

Ya no fui no fui
ya no fui allá
a casa del cura
¿qué me querrá?
¿qué me querrá?
¿qué me va a querer?
Tiene una sobrina 
que la vaya a ver

(Traducción al español: Maite Dono)