PARA A PLATAFORMA CULTURAL DE FERROLTERRA.
Mirade, vouvos a ensinar este amencer
que apanda, con cheiro a café, no número 7
É amplo como unha tenda bereber,
Non é necesario para usalo como catalejo
enchelo de ovellas que oen pastar ás nubes
Non fai falta afastarse do xardineiro
que mira extasiado como cavan gabias os paxaros
para cazar ao voo un feitizo
sen que se espante a noite e pásmese
este amencer que quero ensinarvos
e quedei pampo calcetando cornisas.
Deixade ao 7 tranquilo fumar o seu narguila
pola contra pasará un século e sairanlle escamas
E xa sabedes que non hai deus que afume
estrelas baixo as augas do Mar Morto.
Nada de armas de construción inmediata
nestes horizontes de cores tan sabrosos
non se ve con bos ollos, sen música,
e repugnan as présas a mandíbula batente.
Non esquezamos os horarios consagrados
pois si éntravos o fame, só as oleas
que os trens crían cheas de suculentos atrasos
farán posible durmir como cantos rodados
gozar deste amencer reencho de escuma
e regresar ao día por vir cos petos repletos
de bicos abisales e un amor bilingüe.
Este amencer espántase si bostezas
mellor recoller pálpebras nas árbores grafologos
E nadar a perna solta ata a risa sen gato.
Mirade, pasou a noite polo medio e medio
do seu aniversario, e lévase este amencer
debaixo do brazo, mentres o mar dálle a teta á terra.
No hay comentarios:
Publicar un comentario